A PRIMAVEIRA

Como a miniña tola

que sai por ves primeira

con dengue e muradana

prá festa do lugar,

así, xentil i aposta, 

vai vindo a Primaveira,

grinaldas de craveles

vertendo ó seu pasar.

Xa encima dos penedos

non berra o graxo rouco,

que alá nas negras noites

as néboas espallou,

nin fuga nas troneiras

o son do vento louco,

que cántigas de bruxas

e trasgos remedou.

Xa se ouce o pío alegre

do paxariño terno,

perdidos os seus ollos

na estrela da mañán,

i as nubes sacudíndose

das brétemas do inverno,

vestidas de ouro e nacre

polo hourizonte van.

Os árbores espidos

de fruto e de ramaxe

cubertos xa de folla

comenzan a dar fror;

i á sombra agachapado

do prácido follaxe,

mentres que o gando garda,

fai chifros o pastor.

Xa de amarelo e branco

se pintan os outeiros;

xa nacen nas silveiras

as froles de San Xoán;

xa crecen nos valados

as hedras i os loureiros;

xa ten carroucho o millo, 

i as vides gromos dan.

Ahí vén prós probes vellos

sin sangue xa e sin vida,

a fogueirada ardente

que esparxe a lus do sol;

ahí veñen prós poetas

de inspiración garrida,

as cheirosiñas auras

i a vos do rousiñol.

Ahí veñen prós cortexos

as noites feiticeiras

dos fúlxidos luceiros

ó maino relumbrar;

ahí veñen prós rapaces

as moras das silveiras, 

i o tempo dos gandulos

que niños van buscar.

¡Ai, estación frorida,

gallarda Primaveira,

quen pra botarche copras

tivera o que non ten...!

Co corazón ferido,

sin lira garruleira,

¿quen te cantou, hermosa...?

¿quen te cantou...? ¡Ninguén!